De Outback | Dag 97 t/m 112
Blijf op de hoogte en volg Kelly
17 Januari 2017 | Australië, Alice Springs
(20/11- 04/12)
Wow, bijna twee maanden! En dat met al mijn goede voornemens.. Inmiddels is mijn reis door de outback al een tijdje achter de rug, en ben ik Nieuw- Zeeland aan het plannen (change of plans, kom ik later wel op terug). Ik heb de afgelopen weken wel notities gemaakt, voornamelijk toen ik in de outback elke dag geweldige nieuwe dingen zag, dus hopelijk lukt het me om een beetje fatsoenlijk verhaal aan elkaar te knopen.
Ik voel me totaal niet beledigd als jullie net zo weinig zin hebben om dit te lezen als ik had om te typen, voel je vrij om gewoon foto's te bekijken ;) Ik ben er later waarschijnlijk blij om, ik was nu al veel dingen kwijt en het is leuk om terug te lezen.
(20/11) Ik zou het nooit toegeven, maar eigenlijk vind ik het best fijn om om vijf uur al helemaal klaar buiten te zijn, en de wereld langzaam wakker te zien worden. Totdat het me lukt om voor middernacht te gaan slapen zal ik er maar geen gewoonte van maken, maar de keren dat het moet - zoals nu voor mijn vlucht van Cairns naar Alice Springs - kan ik er best van genieten.
Van mijn vertrouwde Qantas kreeg ik een heerlijke fruitsalade als ontbijt (als vegan in het systeem staan heeft zijn voordelen), en alles verliep soepel. Ik was blij dat ik vroeg aankwam, om half tien 's ochtends was het al ontzettend warm. Gelukkig was mijn hotel (ja ja, geen hostel) niet al te ver van het hotel, want oh wat had ik een zin om in te checken! Omdat dit ongeveer halverwege mijn reis was en ik hierna twee weken in de outback zou zitten had ik besloten mezelf te verwennen met een eigen hotelkamer. Twee nachten kosten me meer dan een week in een hostel, maar het was het helemaal waard. Een eigen kamer met tweepersoonsbed, badkamer, televisie, koelkastje, balkon... Het vroeg veel van me om mijn kamer te verlaten.
Uiteindelijk kon ik een maaltijd niet langer uitstellen en besloot ik naar het centrum te lopen. Ik had een beetje onderschat hoe veel verschil een airco maakt.. zodra ik de deur open deed viel ik bijna omver door de intense hitte. Je went er uiteindelijk wel enigszins aan, maar pfoe.
Alice Springs heeft niet veel meer dan zeg twintig winkels, maar het is de grootste stad in een straal van honderden kilometers. Veel keuze in cafes had ik dus niet, en ik moest aanschuiven bij een tafel waar al twee jongens zaten. En uiteraard: Nederlanders. Zelfs hier kom je er niet onderuit.
Opvallend in de outback is hoe groot de Aboriginal gemeenschap is. Het is eerst een beetje intimiderend; ze zijn vaak in grote groepen op straat, drinken vaak veel en bedelen. Ik zal jullie het verhaal van hun geschiedenis besparen, maar als je geinteresseerd bent zou ik er zeker over lezen. Er zijn ontzettend veel verschillende gemeenschappen en inmiddels zijn er Cultural Centers in de verschillende gebieden; dit helpt om ze beter te begrijpen en hun tradities beter te kunnen begrijpen.
Op (22/11) stond ik weer om vijf uur naast mijn bed, klaar voor de tour die om 7 uur zou beginnen. De groep leek gelijk al ontzettend leuk: tien meiden die ook alleen aan het reizen waren, en een stelletje. Iedereen had twee stoelen voor zichzelf dus de vijf uur naar onze eerste stop Uluru waren prima te doen. Nog een voordeel van onze kleiner dan gemiddelde groep was dat ik mijn kamer maar met een ander meisje hoefde te delen. Ook een Nederlander, Paula. '
Die middag zijn we de indrukwekkende rots voor het eerst gaan bekijken. Onze tourgids, Lisa, heeft ons verschillende Aboriginal muurschilderingen laten zien en ons verteld over de "Creation Stories" van de inheemse bevolking. Helaas zijn veel van de schilderingen ontzettend vervaagd, niet door de elementen maar door touristen in het eind van de vorige eeuw. Om de verf helderder te krijgen op zwart-witfoto's, gooiden de tourgidsen toendertijd bakken water over de rotsen waar op geschilderd was..
's Avonds hebben we daar de zonsondergang gekeken en de volgende ochtend weer de zonsopgang. Onze tourgids was echt een topper en had ons altijd als eersten op de beste plekken :) Je zou denken dat we nu wel genoeg van de rots gezien hadden, maar met de zonsopgang zijn we er nog helemaal omheen gelopen. En om jullie een beetje een idee te geven van de grootte: dat was 12 km! Helaas kwam ik er tijdens de reis achter dat mijn wandelschoenen niet ideaal waren, en kwam ik thuis met gaten in mijn voeten.. Het meest irritante was nog dat ik die schoenen al sinds Sydney mee had gesleept, en blijkbaar dus voor niks.
(24/11) Omdat het hier dus overdag zo ontzettend heet wordt doet iedereen met een beetje verstand de wandelingen al vroeg in de ochtend. Vandaag was een van de hoogtepunten van de reis: Kata Tjuta/ De Olgas. De rest van de groep liep weer alsof het een marathon was (toen begon ik even te twijfelen aan mijn keus om in een groep te reizen), maar gelukkig dachten drie anderen er hetzelfde over en konden we samen op een normaal tempo lopen. Het was namelijk onbeschrijflijk mooi om de zon op te zien komen over de rode rotsen, echt ongelooflijk. Ik was al onder de indruk van Uluru, maar Kata Tjuta met zijn valleien en groen was van een heel ander kaliber. Daarboven op waren we ook nog eens de eerste groep, en konden we dus genieten van de overweldigende stilte.
Terug in de bus hoorden we dat het heel hard geregend had en dat onze plannen aangepast zouden moeten worden... In plaats van naar Kings Canyon en overnachten in een swag onder de sterren moesten we terug naar Alice. Ontzettend jammer, maar niks aan te doen. Nog maar een keer voor terug dus :)
In plaats daarvan zijn we naar de West McDonald Ranges geweest (25/11). Ik had wel zonder een extra dag in Alice gekund, maar de wandeling die we in plaats van Kings Canyon hebben gedaan was prachtig. Toen we na die tijd gingen lunchen voelde ik me ineens heel beroerd. Gelukkig waren er twee verpleegsters (Hannah, Janice) mee die electrolyte meehadden en me hebben afgekoeld enzo. Na een flinke stoot suiker kon ik de rest van de dag doorkomen, maar dit wordt nog vervolgd.. ;)
's Avonds een andere kant van het stadje gezien, toen we met een groepje naar een bar genaamd Monty's zijn geweest. Geen idee waar al die mensen vandaan gekomen waren, maar het was er erg druk en gezellig.
(26/11) Wat ik me niet gerealiserd had was dat de verschillende Topdeck tours (de verschillende vertrekpunten, wij begonnen in Alice Springs maar andere groepen begonnen in Darwin of Sydney tot Cairns) zouden mixen. Opzich logisch, iedereen kan aangeven tussen welke twee steden ze willen reizen en ze laten een gids dat stuk doen. Van mijn groep bleven alleen Amelia, Hannah en Margaret over. Gelukkig waren dat wel wat van de mensen waar ik het het best mee kon vinden. De rest van de groep kende elkaar grotendeels al sinds Sydney, en leek niet erg open voor nieuwe mensen. Dat trok later wel bij, maar er waren wel meer "groepjes en gekibbel" dan er in mijn eerste groep was. Ik ben altijd de persoon die een beetje bij elke groep hoort en nooit helemaal bij een, dus ik hoorde weer van alle kanten de roddels terwijl ik er zelf niks mee te maken had :)
Onze nieuwe bus was een behoorlijk stuk kleiner en we waren met meer dan dubbel de mensen, dus het eerste gedeelte van de reis naar Coober Pedy was niet bepaald comfortabel. Daarna mocht ik voorin met onze nieuwe tourgids Shorty, maar daar wilde ik ondanks het heerlijke uitzicht geen gewoonte van maken omdat hij continu wilde praten hahaha. We stopten elke twee uur bij wat er dan ook was - in de outback kun je niet kieskeurig zijn en /wow/ ik zou mijn ergste vijand sommige van die toiletten niet toewensen, en bij de derde stop vond ik eindelijk de perfecte plaats. Helemaal achterin, waar vroeger de kofferbak zat maar ze nu stoelen geplaatst hebben, was de grond en stuk lager; net genoeg om mijn knieen niet in mijn gezicht te hoeven hebben. Hannah, Caz en ik hebben de achterbank de rest van de reis geclaimd :)
Coober Pedy is een oud mijnstadje, waar het in de zomer zo warm wordt dat de mensen ondergronds zijn gaan wonen. Nouja, ondergronds was een beetje een misleidende beschrijving, ze hebben een groot gedeelte van de huizen de rotsen in gebouwd. Zo is het kosteloos een heel stuk koeler, maar je moet er wel daglicht voor opgeven. Ik heb een foto toegevoegd van de "grot" waar wij in gelogeerd hebben, best een toffe ervaring.
Voor de zonsondergang hebben we pizza opgehaald en zijn we naar een prachtig uitkijkpunt gereden. Vanwege de lichte heuvels en rode kleur van het zand voelt het soms net alsof je op een andere planeet bent. Het wordt zometeen leuk om mijn vele duizenden foto's uit te zoeken..
(27/11) De volgende overnachting was in Quorn, een stadje wat sinds de jaren 60 al niet meer veranderd lijkt te zijn. Ook niet heel gek als je de stand van de enige wegen naar en van de plek bekijkt; geheel onverhard en zoveel stenen die om je oren vliegen dat je afvraagt of de ramen het wel gaan redden.
De wilde kangaroes kwamen pas later (van het stereotype dat je overal alleen maar rood zand en kangaroes hebt is niks waar, ze verschenen pas verder naar het zuiden waar je fatoenlijke vegetatie hebt), maar we kwamen wel aldoor struisvogels tegen.
's Avonds kwam de gitaar te voorschijn en hebben we met z'n allen bier gedronken en naar Amelia, Shorty en Chris geluisterd. Het enige wat miste was een kampvuur :)
(28/11) Om zeven uur mogen opstaan voelde op dat moment als een godsgeschenk, maar we kwamen er al snel achter waarom vroeg opstaan en de wandeling(en) doen een veel beter idee is.
We konden in de Flinders Ranges kiezen uit twee wandelingen: een hele makkelijke of een hele moeilijke. Ik had mijn twijfels, maar vrijwel iedereen deed de langere en het "zou wel te doen zijn".
Dit bleek een slechte keus te zijn, toen bleek dat de wandeling alleen maar letterlijk steil om hoog ging. Toen ik na amper een half uur bijna flauwviel en besloot niet verder te kunnen gaan, ben ik gaan nadenken over waarom het de laatste tijd zo slecht ging. Ja, de hitte is onvoorstelbaar en ik ben niet echt in topconditie, maar dit was wel extreem. Ik had gigantische zwarte gaten onder m'n ogen, was licht in m'n hoofd en voelde me meer dood dan levend. Ik realiseerde me dat ik sinds de start van de tour al geen grammetje proteine meer gehad had (het eten liet veel te wensen over).. Gelukkig stopten we die middag bij een supermarkt en heb ik even flink ingeslagen in de belachelijke gezondheidsrepen en sapjes die ik normaal vermijd, waardoor ik de volgende dag wel weer gewoon mee kon lopen.
Nog blijer dat ik gestopt was werd ik toen Margaret en Amri een uur later terug kwamen, omdat zij vanaf een verder punt echt niet meer verder konden. Waarom Scotty zo'n belachelijk zware wandeling middenop de dag had gepland en hem ook nog eens in een belachelijk tempo wilde doen zal ik nooit begrijpen, we moesten Amri half de berg af dragen. Ze was uiteindelijk oke, maar het koste nog een uur voordat de rest van de groep arriveerde, en bij die tijd was ze nog niet gestopt met overgeven. Ik kon de receptie er maar net van overtuigen om geen ambulance te bellen toen ik handdoeken en ijs ging halen (dat kost je makkelijk 800 AUD), dus het was wel echt serieus.
Die middag zijn we naar Parachilna geweest, het kleinste stadje dat je ooit zult zien. Er was letterlijk niks anders dan een bar en een vijftal huizen. Wij sliepen in containers (die van binnen eigenlijk verbazingwekkend goed waren), en er waren meer insecten in de badkamer dan je ooit zou kunnen tellen, maar ik vond het heerlijk. Ik had wel zonder de vliegen gekund, maar verder was ik een van de weinigen die eigenlijk niks te klagen had. Dit was immers waarvoor ik een tour door de outback wilde doen, in een hotel in een stad logeren kan altijd maar elk stadje dat we hier bezochten was echt uniek en heel leuk. Niemand had ook maar een streepje bereik en aangezien er 's nachts in een straal van honderden kilometers geen licht te bekennen is waren de sterren ongelooflijk helder.
(29/11) Na een heerlijke wijnproeverij aankomen in Adelaide was dus een gigantische verandering, maar eigenlijk ook wel weer heel fijn. Ik kan nog steeds niet kiezen wat ik nou leuker vind: een grote stad of en stadje met helemaal niks. 's Avonds zijn we met een groot gedeelte van de groep uit eten en daarna uit geweest. Er was in de Fat Controller bar een feest van een of ander populair radiostation, dus zelfs op een dinsdag was het super druk. Harstikke leuk!
Om onze tourgids nog even leuker te laten lijken (verder was hij wel tof hoor maar), hij werd behoorlijk handsy met wat van ons na een aantal biertjes en heeft de volgende dag minstens vier van ons geappt. Onzettend grappig dat mannen zich nog steeds niet realiseren dat het ongeveer .2 seconden duurt voordat iedereen het weet. Hannah en ik zijn tot de conclusie gekomen dat jongens je eventueel altijd teleurstellen ;)
(30/11) De volgende dag liep ik met een verbazingwekkend kleine kater al vroeg door de stad, omdat ik zoveel mogelijk van mijn vrije dag in Adelaide wilde maken. Ik heb een bijbel van een boek opgehaald bij de Adelaide Markets (Hannah was het aan het lezen en er laaiend enthousiast over, en de jongen in de boekenkraam ook, dus ik kon Shantaram niet laten liggen), een heerlijke lunch, en heb heerlijk in de zon in een park gelezen. Daarna ben ik naar het museum en de kunst gallerij geweest (het begint een traditie te worden om dat overal en zo veel mogelijk te doen maar deze waren ook weer zoooo gaaf).
(01/12) Na Adelaide moest ik helaas afscheid nemen van Amelia en Hannah, zij gingen beide niet door naar Melbourne. Nu had ik wel de heerlijke achterbank voor mezelf, haha.
We hebben die middag zelf wijn gemaakt (nouja "gemaakt", we moesten verschillende soorten op verschillende manieren mengen tot je iets gevonden had wat jij het lekkerst vond). Daarna kregen we ook nog een wijnproeverij, dus iedereen was uiteindelijk prima jodelig.
's Avonds hebben we in een gevangenis overnacht en zijn we possums gaan bekijken in een sink hole!!
(02/12) Mount Zero Wandeling waarbij ik wel helemaal tot de top kon komen en het uitzicht het zeker waard was!!, MacKenzie Falls!!, deze keer pikzwarte burgers bij de barbeque, vorige keer verbrande.
(03/12) De een na laatste dag van de tour begon al om een uur of vier 's ochtends met een zonsopgang vanaf wat waarschijnlijk mijn favoriete uitkijkpunt van dusver is (Baroka Lookout, Grampians). En we hebben eindelijk een hele hoop kangaroes gezien!
Eigen boomerang geverfd, Great Ocean Road, Sunset over 12 apostels
(04/12) Meer Great Ocean Road, aankomst in Melbourne, reunie met Neil
Ik ben nu al bijna drie dagen aan het typen dus richting het eind kon ik het echt niet meer opbrengen om er wat van te maken. Hopelijk lukt het me om dat een van deze dagen aan te vullen, ik heb de afgelopen anderhalve maand in Melbourne/ Sydney ook nog om te doen, maar dat wordt een andere post :)
xxxx
Wow, bijna twee maanden! En dat met al mijn goede voornemens.. Inmiddels is mijn reis door de outback al een tijdje achter de rug, en ben ik Nieuw- Zeeland aan het plannen (change of plans, kom ik later wel op terug). Ik heb de afgelopen weken wel notities gemaakt, voornamelijk toen ik in de outback elke dag geweldige nieuwe dingen zag, dus hopelijk lukt het me om een beetje fatsoenlijk verhaal aan elkaar te knopen.
Ik voel me totaal niet beledigd als jullie net zo weinig zin hebben om dit te lezen als ik had om te typen, voel je vrij om gewoon foto's te bekijken ;) Ik ben er later waarschijnlijk blij om, ik was nu al veel dingen kwijt en het is leuk om terug te lezen.
(20/11) Ik zou het nooit toegeven, maar eigenlijk vind ik het best fijn om om vijf uur al helemaal klaar buiten te zijn, en de wereld langzaam wakker te zien worden. Totdat het me lukt om voor middernacht te gaan slapen zal ik er maar geen gewoonte van maken, maar de keren dat het moet - zoals nu voor mijn vlucht van Cairns naar Alice Springs - kan ik er best van genieten.
Van mijn vertrouwde Qantas kreeg ik een heerlijke fruitsalade als ontbijt (als vegan in het systeem staan heeft zijn voordelen), en alles verliep soepel. Ik was blij dat ik vroeg aankwam, om half tien 's ochtends was het al ontzettend warm. Gelukkig was mijn hotel (ja ja, geen hostel) niet al te ver van het hotel, want oh wat had ik een zin om in te checken! Omdat dit ongeveer halverwege mijn reis was en ik hierna twee weken in de outback zou zitten had ik besloten mezelf te verwennen met een eigen hotelkamer. Twee nachten kosten me meer dan een week in een hostel, maar het was het helemaal waard. Een eigen kamer met tweepersoonsbed, badkamer, televisie, koelkastje, balkon... Het vroeg veel van me om mijn kamer te verlaten.
Uiteindelijk kon ik een maaltijd niet langer uitstellen en besloot ik naar het centrum te lopen. Ik had een beetje onderschat hoe veel verschil een airco maakt.. zodra ik de deur open deed viel ik bijna omver door de intense hitte. Je went er uiteindelijk wel enigszins aan, maar pfoe.
Alice Springs heeft niet veel meer dan zeg twintig winkels, maar het is de grootste stad in een straal van honderden kilometers. Veel keuze in cafes had ik dus niet, en ik moest aanschuiven bij een tafel waar al twee jongens zaten. En uiteraard: Nederlanders. Zelfs hier kom je er niet onderuit.
Opvallend in de outback is hoe groot de Aboriginal gemeenschap is. Het is eerst een beetje intimiderend; ze zijn vaak in grote groepen op straat, drinken vaak veel en bedelen. Ik zal jullie het verhaal van hun geschiedenis besparen, maar als je geinteresseerd bent zou ik er zeker over lezen. Er zijn ontzettend veel verschillende gemeenschappen en inmiddels zijn er Cultural Centers in de verschillende gebieden; dit helpt om ze beter te begrijpen en hun tradities beter te kunnen begrijpen.
Op (22/11) stond ik weer om vijf uur naast mijn bed, klaar voor de tour die om 7 uur zou beginnen. De groep leek gelijk al ontzettend leuk: tien meiden die ook alleen aan het reizen waren, en een stelletje. Iedereen had twee stoelen voor zichzelf dus de vijf uur naar onze eerste stop Uluru waren prima te doen. Nog een voordeel van onze kleiner dan gemiddelde groep was dat ik mijn kamer maar met een ander meisje hoefde te delen. Ook een Nederlander, Paula. '
Die middag zijn we de indrukwekkende rots voor het eerst gaan bekijken. Onze tourgids, Lisa, heeft ons verschillende Aboriginal muurschilderingen laten zien en ons verteld over de "Creation Stories" van de inheemse bevolking. Helaas zijn veel van de schilderingen ontzettend vervaagd, niet door de elementen maar door touristen in het eind van de vorige eeuw. Om de verf helderder te krijgen op zwart-witfoto's, gooiden de tourgidsen toendertijd bakken water over de rotsen waar op geschilderd was..
's Avonds hebben we daar de zonsondergang gekeken en de volgende ochtend weer de zonsopgang. Onze tourgids was echt een topper en had ons altijd als eersten op de beste plekken :) Je zou denken dat we nu wel genoeg van de rots gezien hadden, maar met de zonsopgang zijn we er nog helemaal omheen gelopen. En om jullie een beetje een idee te geven van de grootte: dat was 12 km! Helaas kwam ik er tijdens de reis achter dat mijn wandelschoenen niet ideaal waren, en kwam ik thuis met gaten in mijn voeten.. Het meest irritante was nog dat ik die schoenen al sinds Sydney mee had gesleept, en blijkbaar dus voor niks.
(24/11) Omdat het hier dus overdag zo ontzettend heet wordt doet iedereen met een beetje verstand de wandelingen al vroeg in de ochtend. Vandaag was een van de hoogtepunten van de reis: Kata Tjuta/ De Olgas. De rest van de groep liep weer alsof het een marathon was (toen begon ik even te twijfelen aan mijn keus om in een groep te reizen), maar gelukkig dachten drie anderen er hetzelfde over en konden we samen op een normaal tempo lopen. Het was namelijk onbeschrijflijk mooi om de zon op te zien komen over de rode rotsen, echt ongelooflijk. Ik was al onder de indruk van Uluru, maar Kata Tjuta met zijn valleien en groen was van een heel ander kaliber. Daarboven op waren we ook nog eens de eerste groep, en konden we dus genieten van de overweldigende stilte.
Terug in de bus hoorden we dat het heel hard geregend had en dat onze plannen aangepast zouden moeten worden... In plaats van naar Kings Canyon en overnachten in een swag onder de sterren moesten we terug naar Alice. Ontzettend jammer, maar niks aan te doen. Nog maar een keer voor terug dus :)
In plaats daarvan zijn we naar de West McDonald Ranges geweest (25/11). Ik had wel zonder een extra dag in Alice gekund, maar de wandeling die we in plaats van Kings Canyon hebben gedaan was prachtig. Toen we na die tijd gingen lunchen voelde ik me ineens heel beroerd. Gelukkig waren er twee verpleegsters (Hannah, Janice) mee die electrolyte meehadden en me hebben afgekoeld enzo. Na een flinke stoot suiker kon ik de rest van de dag doorkomen, maar dit wordt nog vervolgd.. ;)
's Avonds een andere kant van het stadje gezien, toen we met een groepje naar een bar genaamd Monty's zijn geweest. Geen idee waar al die mensen vandaan gekomen waren, maar het was er erg druk en gezellig.
(26/11) Wat ik me niet gerealiserd had was dat de verschillende Topdeck tours (de verschillende vertrekpunten, wij begonnen in Alice Springs maar andere groepen begonnen in Darwin of Sydney tot Cairns) zouden mixen. Opzich logisch, iedereen kan aangeven tussen welke twee steden ze willen reizen en ze laten een gids dat stuk doen. Van mijn groep bleven alleen Amelia, Hannah en Margaret over. Gelukkig waren dat wel wat van de mensen waar ik het het best mee kon vinden. De rest van de groep kende elkaar grotendeels al sinds Sydney, en leek niet erg open voor nieuwe mensen. Dat trok later wel bij, maar er waren wel meer "groepjes en gekibbel" dan er in mijn eerste groep was. Ik ben altijd de persoon die een beetje bij elke groep hoort en nooit helemaal bij een, dus ik hoorde weer van alle kanten de roddels terwijl ik er zelf niks mee te maken had :)
Onze nieuwe bus was een behoorlijk stuk kleiner en we waren met meer dan dubbel de mensen, dus het eerste gedeelte van de reis naar Coober Pedy was niet bepaald comfortabel. Daarna mocht ik voorin met onze nieuwe tourgids Shorty, maar daar wilde ik ondanks het heerlijke uitzicht geen gewoonte van maken omdat hij continu wilde praten hahaha. We stopten elke twee uur bij wat er dan ook was - in de outback kun je niet kieskeurig zijn en /wow/ ik zou mijn ergste vijand sommige van die toiletten niet toewensen, en bij de derde stop vond ik eindelijk de perfecte plaats. Helemaal achterin, waar vroeger de kofferbak zat maar ze nu stoelen geplaatst hebben, was de grond en stuk lager; net genoeg om mijn knieen niet in mijn gezicht te hoeven hebben. Hannah, Caz en ik hebben de achterbank de rest van de reis geclaimd :)
Coober Pedy is een oud mijnstadje, waar het in de zomer zo warm wordt dat de mensen ondergronds zijn gaan wonen. Nouja, ondergronds was een beetje een misleidende beschrijving, ze hebben een groot gedeelte van de huizen de rotsen in gebouwd. Zo is het kosteloos een heel stuk koeler, maar je moet er wel daglicht voor opgeven. Ik heb een foto toegevoegd van de "grot" waar wij in gelogeerd hebben, best een toffe ervaring.
Voor de zonsondergang hebben we pizza opgehaald en zijn we naar een prachtig uitkijkpunt gereden. Vanwege de lichte heuvels en rode kleur van het zand voelt het soms net alsof je op een andere planeet bent. Het wordt zometeen leuk om mijn vele duizenden foto's uit te zoeken..
(27/11) De volgende overnachting was in Quorn, een stadje wat sinds de jaren 60 al niet meer veranderd lijkt te zijn. Ook niet heel gek als je de stand van de enige wegen naar en van de plek bekijkt; geheel onverhard en zoveel stenen die om je oren vliegen dat je afvraagt of de ramen het wel gaan redden.
De wilde kangaroes kwamen pas later (van het stereotype dat je overal alleen maar rood zand en kangaroes hebt is niks waar, ze verschenen pas verder naar het zuiden waar je fatoenlijke vegetatie hebt), maar we kwamen wel aldoor struisvogels tegen.
's Avonds kwam de gitaar te voorschijn en hebben we met z'n allen bier gedronken en naar Amelia, Shorty en Chris geluisterd. Het enige wat miste was een kampvuur :)
(28/11) Om zeven uur mogen opstaan voelde op dat moment als een godsgeschenk, maar we kwamen er al snel achter waarom vroeg opstaan en de wandeling(en) doen een veel beter idee is.
We konden in de Flinders Ranges kiezen uit twee wandelingen: een hele makkelijke of een hele moeilijke. Ik had mijn twijfels, maar vrijwel iedereen deed de langere en het "zou wel te doen zijn".
Dit bleek een slechte keus te zijn, toen bleek dat de wandeling alleen maar letterlijk steil om hoog ging. Toen ik na amper een half uur bijna flauwviel en besloot niet verder te kunnen gaan, ben ik gaan nadenken over waarom het de laatste tijd zo slecht ging. Ja, de hitte is onvoorstelbaar en ik ben niet echt in topconditie, maar dit was wel extreem. Ik had gigantische zwarte gaten onder m'n ogen, was licht in m'n hoofd en voelde me meer dood dan levend. Ik realiseerde me dat ik sinds de start van de tour al geen grammetje proteine meer gehad had (het eten liet veel te wensen over).. Gelukkig stopten we die middag bij een supermarkt en heb ik even flink ingeslagen in de belachelijke gezondheidsrepen en sapjes die ik normaal vermijd, waardoor ik de volgende dag wel weer gewoon mee kon lopen.
Nog blijer dat ik gestopt was werd ik toen Margaret en Amri een uur later terug kwamen, omdat zij vanaf een verder punt echt niet meer verder konden. Waarom Scotty zo'n belachelijk zware wandeling middenop de dag had gepland en hem ook nog eens in een belachelijk tempo wilde doen zal ik nooit begrijpen, we moesten Amri half de berg af dragen. Ze was uiteindelijk oke, maar het koste nog een uur voordat de rest van de groep arriveerde, en bij die tijd was ze nog niet gestopt met overgeven. Ik kon de receptie er maar net van overtuigen om geen ambulance te bellen toen ik handdoeken en ijs ging halen (dat kost je makkelijk 800 AUD), dus het was wel echt serieus.
Die middag zijn we naar Parachilna geweest, het kleinste stadje dat je ooit zult zien. Er was letterlijk niks anders dan een bar en een vijftal huizen. Wij sliepen in containers (die van binnen eigenlijk verbazingwekkend goed waren), en er waren meer insecten in de badkamer dan je ooit zou kunnen tellen, maar ik vond het heerlijk. Ik had wel zonder de vliegen gekund, maar verder was ik een van de weinigen die eigenlijk niks te klagen had. Dit was immers waarvoor ik een tour door de outback wilde doen, in een hotel in een stad logeren kan altijd maar elk stadje dat we hier bezochten was echt uniek en heel leuk. Niemand had ook maar een streepje bereik en aangezien er 's nachts in een straal van honderden kilometers geen licht te bekennen is waren de sterren ongelooflijk helder.
(29/11) Na een heerlijke wijnproeverij aankomen in Adelaide was dus een gigantische verandering, maar eigenlijk ook wel weer heel fijn. Ik kan nog steeds niet kiezen wat ik nou leuker vind: een grote stad of en stadje met helemaal niks. 's Avonds zijn we met een groot gedeelte van de groep uit eten en daarna uit geweest. Er was in de Fat Controller bar een feest van een of ander populair radiostation, dus zelfs op een dinsdag was het super druk. Harstikke leuk!
Om onze tourgids nog even leuker te laten lijken (verder was hij wel tof hoor maar), hij werd behoorlijk handsy met wat van ons na een aantal biertjes en heeft de volgende dag minstens vier van ons geappt. Onzettend grappig dat mannen zich nog steeds niet realiseren dat het ongeveer .2 seconden duurt voordat iedereen het weet. Hannah en ik zijn tot de conclusie gekomen dat jongens je eventueel altijd teleurstellen ;)
(30/11) De volgende dag liep ik met een verbazingwekkend kleine kater al vroeg door de stad, omdat ik zoveel mogelijk van mijn vrije dag in Adelaide wilde maken. Ik heb een bijbel van een boek opgehaald bij de Adelaide Markets (Hannah was het aan het lezen en er laaiend enthousiast over, en de jongen in de boekenkraam ook, dus ik kon Shantaram niet laten liggen), een heerlijke lunch, en heb heerlijk in de zon in een park gelezen. Daarna ben ik naar het museum en de kunst gallerij geweest (het begint een traditie te worden om dat overal en zo veel mogelijk te doen maar deze waren ook weer zoooo gaaf).
(01/12) Na Adelaide moest ik helaas afscheid nemen van Amelia en Hannah, zij gingen beide niet door naar Melbourne. Nu had ik wel de heerlijke achterbank voor mezelf, haha.
We hebben die middag zelf wijn gemaakt (nouja "gemaakt", we moesten verschillende soorten op verschillende manieren mengen tot je iets gevonden had wat jij het lekkerst vond). Daarna kregen we ook nog een wijnproeverij, dus iedereen was uiteindelijk prima jodelig.
's Avonds hebben we in een gevangenis overnacht en zijn we possums gaan bekijken in een sink hole!!
(02/12) Mount Zero Wandeling waarbij ik wel helemaal tot de top kon komen en het uitzicht het zeker waard was!!, MacKenzie Falls!!, deze keer pikzwarte burgers bij de barbeque, vorige keer verbrande.
(03/12) De een na laatste dag van de tour begon al om een uur of vier 's ochtends met een zonsopgang vanaf wat waarschijnlijk mijn favoriete uitkijkpunt van dusver is (Baroka Lookout, Grampians). En we hebben eindelijk een hele hoop kangaroes gezien!
Eigen boomerang geverfd, Great Ocean Road, Sunset over 12 apostels
(04/12) Meer Great Ocean Road, aankomst in Melbourne, reunie met Neil
Ik ben nu al bijna drie dagen aan het typen dus richting het eind kon ik het echt niet meer opbrengen om er wat van te maken. Hopelijk lukt het me om dat een van deze dagen aan te vullen, ik heb de afgelopen anderhalve maand in Melbourne/ Sydney ook nog om te doen, maar dat wordt een andere post :)
xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
