Nieuw- Zeeland | Het Noordereiland

Kia Ora!

Wat is Nieuw Zeeland geweldig! Zo geweldig dat ik alweer een dikke twee maanden mijn blog niet geupdate heb, oops.. Daardoor heb ik ook heel veel tekst wat ik al wel getypt had moeten verwijderen of veranderen; inmiddels sloeg het helemaal nergens meer op. Zo zit ik inmiddels niet meer in de East Cape of Whakahoro, waar ik omdat ik geen wifi had een stuk geschreven had, of in Wellington, waar ik van plan was mijn stuk over het Noordereiland uiterlijk te plaatsen. Het is op een bepaalde manier wel leuk om nu pas het grootste gedeelte te schrijven omdat ik alles kan herleven, maar naast het zoeken van een baan, het kiezen van een studie en het nadenken over een stad had ik het toch liever wat eerder gedaan..

(24/01) De nacht voor mijn vertrek naar Auckland was een korte; ik moest me na het eten met Neil nog douchen en mijn tas in pakken, en mijn vlucht ging al vroeg ’s ochtends. Dat laatste was wel fijn; Neil en ik hadden tijd om even samen te ontbijten maar een lang, emotioneel afscheid was het niet. De prodedure was iets uitgebreider dan de binnenlandse vluchten (daar was ik in amper vijf minuten door alle controles), maar het ging nog steeds allemaal heel soepel. Wat een verschil om alleen te reizen! Ik vind het wel vervelend dat zo veel nu electronisch gebeurd: ik stop mijn paspoort in een scanner en krijg een ticket, stop het ticket in een poortje, laat mijn gezicht scannen door een computer, en wordt doorgelaten. Zeer onprettig, maar je hebt geen keus meer..

Ik kreeg in het vliegtuig gelijk mijn Kiwi- vriendelijksheids introductie: de jongen naast me ging na zes jaar werken in Australie weer naar huis, en nodigde me gelijk uit om in zijn dorp te komen kijken.
Ook mijn kamer in het hostel leek gelijk heel leuk. Ik had gedacht dat ik weer heel erg zou moeten wennen aan het in een hostel zitten, maar naast het feit dat ik van alles wakker werd viel dat wel mee. Die avond ben ik gelijk met een meisje uit mijn kamer wat te eten gaan halen. Celine was pas net aangekomen vanuit Duitsland, en nog een heel stuk meer timide dan ik was toen ik in al die maanden geleden in Sydney aankwam. Ik kon niet op mensen afstappen maar ik ging met kamergenoten mee als ik werd meegevraagd, en vond het geen probleem om dingen zelf te doen. Zij heeft een paar keer gewoon niet gegeten als wij haar niet vroegen om mee te gaan, dus ik ben benieuwd hoe het nu met haar gaat..

(25/01) Zodra ik bij Neil weg was werd ik super gemotiveerd om weer productief bezig te gaan, dus ik ben op mijn eerste dag in Auckland gelijk naar de Art Gallery (Toi o Tāmaki) geweest. Ik heb er eigenlijk spijt van dat ik me niet eerder gerealiseerd heb dat ik Melbourne beter uit zou kunnen gaan, maar goed, daar kan ik niks aan veranderen. Ik heb die dag gelijk mijn nieuwe vaste cafe gevonden: Remedy Coffee, waar ik van dat heerlijke dikke bruine brood met tonijn en avocado kon krijgen voor $10.00. En als je de prijzen hier kent, weet je dat dat echt ongelooflijk zeldzaam is. Dit, en het feit dat ik Wellington niet meer heb geezien, zijn tevens ook de enige redenen waarom het wel jammer is dat ik vanuit Christchurch terug ben gevlogen in plaats van vanuit Auckland. Daar later meer over :)

Ik ben ook gelijk achter wandelschoenen aangegaan, omdat de schoenen die ik heel Australie doorgesleept heb dus niet meer bleken te passen. De collectie en prijzen vielen me behoorlijk tegen, maar de service was super. De jongen bij North Face heeft me een outlet- winkelcentrum aangeraden in Onehunga, waar ik in een half uur met de trein kon zijn.
Het winkelcentrum was helaas geen succes (26/01), ik heb er uberhaupt geen schoenen kunnen vinden, en de kleding was ook niks. Het was wel een leuke en goedkope manier om meer van Auckland te zien, en ik was zo weer terug in het centrum. Op een vergelijkbare manier als waarop ik thuis eten pak (1. Kijken in de koelkast, 2. Kijken in de voorraadkast, 3. Niks kunnen vinden, lower standards and repeat), ben ik nog een keer bij de winkels langsgegaan. Drie honderd dollar lichter maar wel opgelucht dat ik eindelijk goede schoenen had liep ik een half uur later de winkel uit. Tegen mijn principes in was dit wel een winkel met super slechte klantenservice, maar goed, ik had ook geen keus: North Face en Kathmandu waar ik dus wel goed geholpen was hadden echt niks.
En, zoals ik nu na heel Nieuw Zeeland gezien te hebben mag zeggen: ze zijn super! Heel veel geluk mee gehad, ik heb ze op minimaal tien verschillende hikes aan gehad.

(27/01) Er was dat weekend een festival in Auckland waar ik met mijn super toffe kamergenoten Ed en Lisa (beide Brits) heen been geweest (soortvan). We zijn bij de verschillende kraampjes langsgeweest maar het eten was niet heel bijzonder en te duur voor arme backpackers, dus we besloten terug naar het centrum te lopen voor Pizza Hut. Vervolgens hadden we geen zin meer om weer terug te lopen naar de harbour voor de film (opzich jammer, ze hadden een soort openlucht theater opgezet), en hebben we gewoon gezellig in het hostel gezeten.

(28/01) Ik was eigenlijk van plan vandaag te gebruiken om het noordereiland een beetje te plannen (ik had de bus voor ongeveer twee weken geboekt maar niet meer dan dat, en nog geen accomodatie), maar er was een gratis buskusfestival. Op locaties door de hele stad traden straatartiesten op, gratis (alhoewel ze het wel heeel duidelijk aangaven dat ze graag donaties wilden). We waren eigenlijk helemaal niet onder de indruk, het zijn wat van de beste artiesten van over de hele wereld (althans, dat werd ons verteld), maar zo indrukwekkend was het eigenlijk niet. Nouja, de meeste acts waren wel goed maar de mannen maakten alleen maar flauwe grappen en praatten over hoe moeilijk het was om dit te doen, en om rond te komen.. hint. Alleen Quater Stomp was echt leuk, ik zal kijken of ik een filmpje van ze kan uploaden.

(29/01) Vandaag begon in eindelijk met stray! Het systeem online werkt heel anders dan dat van de Greyhound in Australie deed, dus ik was van tevoren enigszins zenuwwachtig, maar het viel allemaal wel op zijn plek. We reden naar Paihia, een paar uur ten noorden van Auckland. Onwijs mooi, De jongen die ik in het vliegtuig ontmoet heb woont in Russell, aan de andere kant van het water, dus daar heb ik de ferry heen genomen. Beide hartstikke leuke plaatsjes, heerlijk weer en ontspannen aan het strand. ’s Avonds hadden we in ons hostel een barbecue, maar ik was helemaal niet onder de indruk. Het was $12 en als vegetarier kreeg ik alleen sla, koolsla en een aardappel.. Ik kreeg gelijk mijn intro in vegetarier zijn in Nieuw Zeeland (hint: het is moeilijk).

(30/01) Cape Reinga! Het noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. Het was nog een behoorlijk stuk om heen te rijden, dus we hebben meerdere stops onderweg gemaakt. Eerst om wat lunch te halen (wat makkelijker gezegd dan gedaan was; er was helemaal niks vegetarisch in het cafe, dus ik heb droge crackers en een banaan in de kleine supermarkt gehaald..), en om te sandboarden. Dat laatste was onwijs leuk, maar het was me toch zwaar om een berg zand op te klimmen! Volgensmij was dit nog een stuk zwaarder dan hikes van 8 uur die we bergen op gemaakt hebben.

(31/01) In Australie rij je van A naar B naar C, maar hier is het meer van A naar B naar naar C. Zo gingen we vandaag weer terug naar Auckland. Daar ben ik weerm niet echt paar dagen gebleven om dan hopelijk toch mijn reis verder te plannen. Wat nu ook weer mijn probleem blijkt te zijn is dat er te veel dingen mogelijk zijn, en dat ik niet kan kiezen. Nu had ik weer bedacht dat ik zou kunnen wwoofen (werken op een boerderij in ruil voor accomodatie en eten) om geld te besparen, en niet nog naar Australie zou hoeven. Daarnaast moest ik achter lenzen aan, en het bleek weer hoe lastig het is om hier dingen te regelen. Ik had een voorschrift nodig, wat hier $75 kost, en de afspraak moet twee weken van tevoren gemaakt worden. Gelukkig kon ik mama inschakelen om mijn opticien thuis iets op te laten schrijven.

(03/02) Ik had niet verwacht dat ik iemand op deze bus zou kennen, maar Milou (Nederlands) waar ik mijn eerste stukje mee gereisd had had gister de bus gemist, dus die was er tot mijn grote verbazing vandaag. Harstikke leuk! Alleen jammer dat het feit dat wij Nederlands met elkaar praten een andere Nederlander aantrok, eentje die na een minuut al onwijs vermoeiend was en die ik daarna nog vaak tegen zou komen. Ach ja, je kunt niet alles hebben.
Dit zou de structuur worden: onderweg naar onze overnachtstop stoppen we een paar keer voor toiletten, lunch, en een supermarktstop. Deze keer was dat laatste voor het eerst een goedkope (voor Nieuw- Zeelandse standaard dan): Pak ’n Save. Het ziet er uit als het warenhuis van IKEA, maar dan met eten. Onze overnacht stop was in Hahei, en de weg er naartoe was echt bizar mooi: de coromandel park road. Ik dacht dat ik na het meeste noorderlijke gedeelte van het eiland bos wel gezien had, maar dit was nog een heel ander kaliber. Hahei zelf stelde helemaal niks voor, maar de accomodatie was een van de beste waar ik ooit gelogeerd heb. De camping had een heel gebied speciaal voor stray; gloednieuwe blokhutten en relax- gebieden, perfect voor het warme weer. Ook was het amper vijf minuten van een prachtig strand. De barbeque die avond was denk ik wel de beste van deze hele reis. We hebben vaak groepsmaaltijden voor $5 of $7 dollar gehad, maar deze chauffeur (Pacman, ze gaan allemaal met hun bijnaam), had dat geld ook echt gebruikt. Ik was de enige vegetarier en kreeg een hele corn en een stuk of 12 vega spiesjes!

(04/02) Van het prachtige strand vertrok ik de volgende ochtend met een klein groepje naar Cathedral Cove. Ook in Nieuw Zeeland kun je tussen het middaguur en ongeveer vijf uur ’s avonds niet intensief wandelen, het is simpelweg veel te heet. Ik had in Auckland twee vitaminesupplementen gekocht; B complex en Iron Melts, om hopelijk wat aan hoe licht ik vaak in mijn hoofd werd te doen. Waarschijnlijk een combinatie van een fysiek probleem en een tekort doordat ze hier niet aan vleesvervangers doen. Ik heb me nog nooit zo onfit gevoelt, dus het was het proberen waard. Het is uiteraard geen wondermiddel en wellicht gewoon te danken aan het placebo effect, maar ik heb wel het idee dat het aan het helpen is, dat het het mogelijk gemaakt heeft om een goede conditie op te bouwen.

(05/02) Dit was wel een van de grootste kamers waar ik in gelogeerd heb, wat ’s ochtends heel grappig was omdat we allemaal op dezelfde bus zaten, en onze alarms daarom dus allemaal rond dezelfde tijd afgingen. Zo ongeveer elke minuut ging er een andere af, die gesnoozed werd, en repeat. Pacman had de avond ervoor flink gedronken en was een flink uur te laat. Heel bijzonder. Bijna alle chauffeurs die ik gehad heb waren leuk als persoon, maar er zijn er maar heel weinig waar ik echt onder de indruk van was (en dan heb ik niet eens veel eisen: wees op tijd, drink je niet lam de avond voordat je moet rijden, laat ons weten wat we gaan doen, en boek onze tours). Zo heet iemand Rolex omdat hij altijd te laat is, en is er iemand anders die consequent vergeet om activiteiten te boeken.

(06/02) Dit was echt een onwijs leuke dag! Super duur, maar heel erg leuk. We begonnen vroeg ’s ochtends met de Waitomo Caves. Je kon uit verschillende tours kiezen, van een rustige cruise door de glowworm grotten tot de “haggas honking holes” tour (die ik heb gedaan), waarbij je langs diverse watervallen naar beneden abseild, op handen en knieen door kleine holtes half onderwater kruipt, en bij rotsmuren omhoog klimt. Het was nog veel leuker dan ik gedacht had, en zeker het geld waard. Ik was de hele tijd als een van de laatsten, waardoor het echt pikzwart was wanneer ik mijn hoofdlamp uitdeed. Heel gaaf, alleen daardoor heb ik de glimwormen kunnen zien! De groepsfoto is helaas niet zo goed gelukt, maar het zag er wel heel grappig uit: iedereen in dikke wetsuits met kleine witte rubberlaarzen en een gigantische helm.

’s Middags kregen we een tour door Hobbiton. Gigantisch overprijsd maar wel super leuk om te zien, zeker nadat ik net alle Lord of The Rings films had gezien voordat ik hier heen vloog. De dag afgesloten met speciaal bier bij The Green Dragon, voordat we weer naar huis gechauffeurd werden. Dit is, vele weken verder, nog steeds een van mijn favoriete dagen!

(07/02) Vertrek uit Rotorua om de East Cape te doen was vroeg en stressvol, ik dacht dat de bus eerder wegging dan hij eigenlijk deed en toen ik een Stray bus zag vertrekken dacht ik dat ik hem gemist had. Dit was gelukkig een bus in een andere richting, ik zag Lindsey (waar ik vanaf Auckland/Hahei mee reisde) ergens zitten, en ik wist dat zij weer op dezelfde bus als ik zou zitten. Dat kwam extra goed uit, want de bus waar we mee gingen had geen Stray logo en de mega Maori die onze chauffeur bleek te zijn had ik anders nooit herkend. We reden over een prachtige, meanderende kustweg (heel grappig, ik heb minimaal vijf mensen hun hoofd tegen het raam horen knallen als ze even in slaap vielen) naar Te Kaha. Hier logeerden we niet in een hostel, meer in een soort homestay. We werden op traditionele Maori wijze ontvangen (onder andere met gezang), wat een trend bleef deze paar dagen. De East Cape is veel minder toeristisch en heeft nog veel meer Maori invloed dan de rest van het land.

De middag hebben we op het strand doorgebracht. Het water was hartstikke koud maar ik had (voor het eerst???) zin om te zwemmen en het was al snel echt perfect. Volgensmij ben ik wel een uur in het water blijven dobberen. Daarna heb ik een picknicktafeltje aan het strand gepakt, en heb ik eindelijk mijn blogpost over Melbourne geschreven! Toen was ik super gemotiveerd om het bij te houden, maar dat is duidelijk niet gelukt.. ’s Avonds zijn we met de hele groep de jacuzzi in gesprongen, aan het strand, waar vanuit we de prachtige zonsondergang konden zien.

Na die tijd kwam ik er jammergenoeg wel achter dat mijn telefoonscherm ineeens defect was. Hij is niet gevallen, er zat uit het niets een klein barstje onderin het scherm. En, bedankt Sony, daardoor deed het grootste gedeelte van het scherm het ineens niet meer..
(08/02) Het is traditie om als bedankje iets terug te “geven”, wanneer je zo’n homestay verlaat. Niemand was daar echter op voorbereid, en ineens werd “Team Nederland” naar voren geduwd om een van de nummers waar gister zo om moesten lachen in de jacuzzi te zingen.. Laten we het er op houden dat ik heel blij ben dat ze geen Nederlands verstonden, want het is “Toeter op mijn waterscooter” geworden...
De eerste stop van de dag was bij een cafeetje wat er uit zag alsof het helemaal niks voorstelde. Maar, het was misschien wel het beste bananenbrood wat ik ooit heb gehad! En de perfecte brandstof om de 800 treden naar de vuurtoren op te rennen (het regende..). Daarna stopten we bij een prachtige kleine verlaten kerk. Daar heeft onze gids Wituxx een prachtig Maori nummer gezongen. Echt heel mooi en emotioneel. Ik zal kijken of het me lukt om het filmpje daarvan, dat Paddy gemaakt heeft, te uploaden.

(09/02) De volgende dag maakten onze Zweedse kamergenoten me al vroeg wakker voor de zonsopgang (ik had ze gevraagd ontmoeting meom te kijken, en mij wakker te maken als het de moeite waard was om uit bed te komen, haha). Het was uiteindelijk de minst mooie zonsopgang die ik ooit heb gezien, we zagen namelijk helemaal niks, maar Gisbourne is de eerste plek ter wereld waar de zon opkomt dus het is toch leuk om dat gedaan te hebben. Hier kregen we ook onze eerste echte ontmoeting met de beruchte sandflies. Ze zijn wellicht nog erger dan muggen, voor elke die je er doodslaat komen er drie terug en ze steken je helemaal lek. Er zit echt wel wat in mijn ABC verhaal van eerder, die middag reden we weer terug naar Rotorua. We zaten allemaal in verschillende hostels, maar “de groep” waar ik nu nog vaak weer mee afspreek, ging ’s avonds samen naar een marktje. Ze zullen er in Nederland vast ook zijn, maar hier heb je in elke kleine stad minstens een keer per week een markt, en in steden als Wellington vrijwel elke dag. Harstikke leuk, en een goede manier om voor niet al te veel geld buitenshuis te eten.

(10/02) Vandaag was geen goede dag. Mijn telefoon kon volgens iemand uit een winkel hier niet gerepareerd worden, mijn pyjama is gestolen / kwijt geraakt door de receptie van mijn YHA hostel, ik kon niet meer morgenochtend naar Wai- o- Taupo omdat ik dan daar door de Stray Bus opgehaald zou moeten worden en dat niet meer georganiseerd kon worden, en ga zo door.. Uiteindelijk heb ik besloten om mijn hele planning gewoon om te gooien: alles een dag opschuiven zodat ik morgen gewoon de dag heb voor Wai- o- Tapu, en niet hoef te haasten. Uiteraard lag het Stray Online boeking systeem er toen alleen weer uit, waardoor ik hen moest vragen om alles een dag op te schuiven. Dat lukte gelukkig, maar in plaats van alle data een dag op te schuiven hebben ze mijn vertrek een dag verplaats, en alle andere boekingen daar achteraan geplakt, terwijl ik hier en daar een vrije dag gepland had.. Kortom, wat een dag.

(11/02) Ik ben ontzettend blij dat ik zo veel moeite heb gedaan om naar Wai- O- Tapu te gaan, want het was heeel gaaf! Van The Devil’s Bath (een gifgroene plas) tot de Lady Knox Geiser, en van modderbaden tot de Champagne pools, super tof.

’s Middags werd ik door de shuttle weer afgezet bij het informatiecentrum. Daar tegenover was een art centrum, waar ze een kleine expositie over Da Vinci hadden. Het was maar $5.00 en stelde niet heel veel voor, maar ze hadden informatie over allerlei van zijn uitvindingen en hebben ze (soms interactief) nagebouwd.

(12/02) De eerste stop ’s ochtends was het modderbad waar ik net gister was geweest, maar Stray stopte er maar kort dus ik was blij dat ik eerder meer tijd had. Daarna stopten we op een plek langs de weg, in het midden van helemaal niks (dachten we). Daar sprong echter een (deels) Maori gids aan boord, die ons wat van de oudste Maori rock carvings heeft laten zien. Dat en de Marei (traditioneel Maori welkomsthuis, waar o.a. ook voor ons gezongen is) waren wat van de weinige echt unieke Stray plekken, die ervaring had ik niet gehad als ik zelf was gaan rijden. Ook de rest van de dag stond in het teken van Maori geschiedenis. Onze onvernachting was in Lake Aniwhenua, waar de gids van vanmiddag een gasthuis runt. Het was een mooie plek en het was leuk om meer over de Maori geschiedenis te horen, maar het was voor mij net wat te veel toneelspel. Er werd aldoor benadrukt hoe belangrijk het werk dat ze bij dat gasthuis doen is, en de vrouw was zo enthousiast en overdreven dat ze meer robot dan mens leek (net Mevr. Van Dijk van Frans, haha).

(13/03) Ik zat vandaag voorin de bus bij Lolly en daar was ik heel blij mee want het was weer eens een prachtige weg. Vooral het laatste stuk, waar ik zag hoe alle boerderijen er uit zouden moeten zien. Stukken land die zo groot zijn dat je geen idee hebt wat waar bij hoort (serieus, veel ervan is zo groot als half Nederland), en de dieren zo veel ruimte hebben dat het net is alsof ze in het wild lopen. Zelf logeerden we bij Blue Duck Station, een typische Stray plek: Off The Beaten Track; iets waar ik anders nooit gekomen zou zijn. Onderweg zijn we nog gestopt bij Kerosene Creek. Vanwege de aardwarmte is natuurlijke bad bijna heet, en met de waterval is het echt een pareltje. Het stonk wel behoorlijk naar slootwater, waardoor het na die tijd heerlijk was in de bus haha (er waren geen douches). Ik kwam Lindsey gelijk na aankomst op de boerderij die avond tegen, zij was de vorige dag al aangekomen. Gelijk een uur bijgepraat, harstikke gezellig! Ik realiseer me nu dat ik bijna het hele noordereiland met haar gereisd heb. Ik heb haar gezien in beide Auckland en Wellington, en de meeste stops tussen die twee. ’s Avonds heeft het onwijs schattige Duitse stel voor ons gekookt, en daarna hebben we allemaal rond het kampvuur gezeten. Het was jammergenoeg vrij bewolkt, anders was de sterrenhemel hier waarschijnlijk geweldig geweest! Iedereen ging al op tijd naar bed maar Hanna en Carolin zijn met me opgebleven om mijn 19e levensjaar in te luiden :) Lolly en wat van de werknemers van de boerderij waren ook nog wakker, en ze hebben samen voor me gezongen. Ook hadden Hanna en Perdita een heel lief kaartje in elkaar geknutseld, waar bijna iedereen van de groep op geschreven heeft.

(14/02) Mijn verjaardag!! Ik ging met een groepje kayaken in Whaganui rivier, dus het beloofde eeen hele gave dag te worden. En dat was het ook, totdat mijn telefoon sneuvelde. Eerst halverwerge de tocht mijn camera, na die tijd alles. Ik heb twee seconden met wifi kunnen verbinden (we zaten heeel ver buiten bereik) en wat van mijn felicitaties kunnen zien, maar toen crashte hij. Ik probeerde het mijn dag niet te laten verpesten maar het was echt wel heel erg balen. Zeker omdat ik de volgende dag de Tongariro Crossing ging lopen en ik nu geen foto’s meer kon maken. Gelukkig was het een hele leuke groep die me wist op te beuren. Hanna en Perdita hebben voor me gekookt, in het telefoon helemaal kapot dus ik voelde me super kut maar perdita en hanna super lief en gekookt, Lolly heeft ergens taart vandaan weten te toveren, en de hele groep heeft voor me gezongen. Zo lief! Hanna heeft me zelfs ’s avonds nog een massage gegeven, mijn rug en schouders zijn helemaal de kloten, altijd al, maar nu echt helemaal door die zware rugzak aldoor.

(15/02) Ik weet niet of het door de zenuwen voor de crossing kwam, door de emoties op mijn verjaardag die echt overal en nergens waren, of door de massage, maar ik heb ’s nachts geen oog dicht gedaan. Pas om half vijf ben ik in slaap gevallen, en onze alarms gingen om vijf af.. Toen we om zes in de bus stapten heeft Lolly een heerlijke slaap- playlist opgezet, maar nog steeds lukte het niet. Zeker niet toen ik door de voorruit het ongelooflijke uitzicht van een besneeuwde berg met roze wolken van de zonsopkomst erachter zag. Ik ben in de stoel naast Lolly gezeten en we hebben een sing- a- long gehad met o.a. ‘500 miles’. Fake it till you make it, blijft echt mijn tactiek.

Na een uitgebreide veiligheids spiel en check van kleding en schoenen begonnen we net na negen te lopen. Het eerste kwart was omhoog en vermoeiend, maar niks in vergelijking met het volgende stuk: The Devil’s Staircase. Steil omhoog van 1300m naar 1900m. Dat klinkt niet als veel, maar het was echt bizar zwaar. Je kon elke keer ongeveer een halve kilometer van de route zien, dan ging het weer verder aan de andere kant van de berg of was het zo hoog dat je niet meer zag waar de route verder ging. Elke keer hoopte ik dat dit stuk het laatste was, maar dan ging het weeer weet ik veel hoe ver omhoog. Ik was blij dat ik dit stuk alleen liep want zonder de vele pauzes had ik het waarschijnlijk niet gered. Ik had het ook voor elkaar gekregen om ziek te worden, waarschijnlijk een combinatie van slaapgebrek, de kou en inspanning. Bij de tijd dat ik de eerste top bereikt had was mijn stem helemaal weg en begon ik te rillen, maar het voelde wel echt onwijs goed. En het uitzicht was echt ongelooflijk! Aan de ene kant zag je de rode krater, aan de andere kant de top van Mt. Doom (van Lord of The Rings). Volgensmij is dat de mooiste panorama die ik ooit gemaakt heb :) De berg naar beneden was vrij gevaarlijk, het was een en al los depris, waardoor je met elke stap ver wegzakte in de aarde en je je balans vaak verloor. Onderaan heb ik weer pauze genomen met uitzicht over de Blue Pools, ik zag dat het volgende sotuk vlak zou zijn door een krater, maar dat we in de verte toch weer een berg omhoog moesten (ughh, dat was mij niet beloofd). Daarboven kwam ik een groot gedeelte van mijn groep tegen, en daarmee heb ik het laatste stuk gelopen. Dat was niet net zo intens als het eerdere gedeelte omdat het niet meer steil omhoog ging, maar het was qua afstand nog meer dan we tot dusver hadden gelopen en ik begon de vermoeidheid overal te voelen. We realiseerden ons dat we net zo goed veel pauzes zouden kunnen houden, omdat het alternatief haasten voor de eerdere shuttle en de hele avond in het hostel zitten was. Maar, we hadden te tijd niet helemaal goed ingeschat, het was echt nog een pokken eind, en we hebben uiteindelijk moeten rennen voor de laatste shuttle. Ik had (godenzijdank) het avondeten in hostel besteld, omdat ik al verwacht had dat ik helemaal geen energie meer over zou hebben om te koken. Zo lag ik om 8 uur doodvermoeid maar onwijs tevreden in bed :)

(16/02) De nacht was echt verschrikkelijk. Ik was weliswaar op tijd op bed gegaan, maar ik werd vervolgens elk uur wakker met 10 nieuwe buggenbulten. Bij de tijd dat ik voor een laatste keer die dag wakker werd waren mijn voeten zo dik dat ze niet meer in mijn schoenen pasten. Ik heb er nu nog steeds littekens van.. Gelukkig had ik vandaag een vrije dag gepland, met alleen een vrijwillige excursie naar Gollum’s Pool in de middag.

(17/02) De nieuwe bus vond ik maar niks (behalve Paddy en Jo die ook een extra dag gebleven waren), dus ik vond het geen probleem dat ik in Wellington al weer uitstapte voor diverse dagen. De meeste mensen houden zich aan de itinerary en zouden de volgende dag al vertrekken, waardoor ik ze waarschijnlijk niet weer zou zien.

’s Avonds zijn we met z’n allen naar een markt in Wellington geweest. De meeste leuke mensen waar ik de afgelopen paar dagen mee gereisd had waren er nog, dus het was heel gezellig. Jammergenoeg was dit wel het afscheid met veel van hen; Lindsey had het zuidereiland al gedaan, en veel anderen reisden een stuk sneller dan ik. Jo, Paddy, Lucas, Ine, Mausi en Marilou bleven over als groepje, en wij zijn elkaar ook het hele zuidereiland blijven zien. Heel leuk!

(18/02) Ik kan me niet meer herinneren wat ik op elke dag precies heb gedaan, maar ik heb een hele leuke tijd in Wellington gehad. Mijn kamer was verschrikkelijk (de kamer, niet per se de kamergenoten gelukkig); het raam kon niet open en de airco deed het niet dus het was stikbenauwd op de derde verdieping, zeker omdat ik mijn kamer met negen anderen deelde. Dat hielp wel om vaak de kamer te verlaten; ook ’s avonds wanneer ik anders op bed was gaan liggen ging ik nu wandelen of buiten in een park ergens lezen. Dat beviel eigenlijk wel! (Ik heb de trend alleen niet door kunnen zetten, mijn bed heeft me weer in zijn greep..).
Wellington is inderdaad een hartstikke leuke stad! Als ik in Nieuw Zeeland was gebleven om te werken maar dat niet op een boerderij in het midden van niks wilde doen was ik zeker voor Wellington gegaan. Allerlei leuke alternatieve winkeltjes en bars, en genoeg om te doen. Zo is er bijvoorbeeld een prachtige botanische tuin, een art gallery, een van de mooiste boekenwinkels waar ik ooit geweest ben (Pegasus Books) en een gigantsich gratis museum. Ik heb in mijn paar dagen lang niet genoeg kunnen zien/ doen, ik vind het jammer dat ik niet weer terug naar Wellington ben geweest (omdat ik dus vanaf het zuidereiland ben terug gevlogen in plaats van vanuit Auckland). Maar goed, niks aan te doen. Ik zal er wat extra tijd plannen de volgeende keer dat ik naar Nieuw Zeeland ga :)

Dit was het dan voor nu, eindelijk! Ik kap het hier af, omdat het anders een bizar lang verhaal wordt dat waarschijnlijk nooit afkomt omdat ik over het zuidereiland nog amper iets heb geschreven.. Zoals jullie waarschijnlijk weten zit ik op dit moment in Brisbane in Australie, en ben ik hier op zoek naar werk. Zodra ik mijn leven wat beter voor elkaar heb schrijf ik weer verder, ik ga nu even van de (intens hete) middagzon genieten. Dikke kus!

P.s. Ik zie nu dat ik de foto's van Melbourne nooit geupload heb.. Daar zal ik zo ook even naar kijken. Ik heb ze niet meer op deze telefoon maar ik kan ze vast ergens vandaan toveren.